Vandaag heb ik een artikel voor het Studiebijbel magazine (septembernummer) geschreven over het nut van de gaven van de Geest. Een paar conclusies:
1. Paulus maakt geen onderscheid tussen gewone en bijzondere ('bovennatuurlijke') gaven. Zie bijvoorbeeld zijn lijst in Rom.12:6-8.
2. Het is belangrijker zelf een gave te zijn dan om gaven te hebben. De belangrijkste gaven zijn mensen (1Kor.12:28; Ef.4:11).
3. Paulus hanteert een hele brede opvatting van geestesgaven. Hieronder vallen bij hem naast bijzondere geestesuitingen ook alledaagse gaven en talenten, maar bijvoorbeeld ook zijn maatschappelijke status van celibatair (1Kor.7:7). Alles wat een christen uit genade is of mag doen voor de Heer, ziet hij als een charisma.
4. De gaven van de Geest zijn niet alleen tot nut voor de opbouw van de gemeente, maar bevorderen ook de bekering van ongelovigen (1Kor.14:24-25). Dit gebeurt bijvoorbeeld bij de genezing van Eneas (Hand.9:32-35) en de opwekking uit de dood van Dorcas (Hand.9:37-43). Dit noemt men wel power-evangelism.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik heb mijn gedachten even laten gaan over dit onderwerp en kom tot deze opmerking.
BeantwoordenVerwijderen1 corintiers 13, 8 tot 13 heeft als slotsom dat liefde de grootste gave is. (Alles zal verdwijnen, er wordt ook gesproken over gaven, maar de liefde zal blijven bestaan)
Ik ga er van uit de oude mensen het meeste weten over het bestaan. In Nederland niet, maar in veel landen zijn ouderen bronnen van wijsheid. Er wordt naar geluisterd en tegenop gekeken.
Zo was er eens een intervieuw in een bejaardenhuis. Er was de vraag aan velen wat nu het belangrijkste was in hun leven. De antwoorden waren het tegenovergestelde wat jongeren vinden. Allen, ja allen, gaven aan dat liefde onderling van familie, vrienden en anderen het meeste waard was in hun leven.
Zo komen we tot een conclusie dat binnen het onderwerp van gaven de liefde dus de mooiste en invloedrijste gave kan zijn het in het leven.
Groet Frans