Eenheid in verscheidenheid

In het CVB werken auteurs met een reformatorische achtergrond samen met evangelische theologen. Ook de achterban bestaat dus uit mensen van beide achtergronden. Dat maakt het jaarlijkse symposium telkens tot een boeiende dag. Zo ook gisteren. In mijn seminar over "Leven als godsdienstige minderheid" blijkt de diversiteit ook enorm aanwezig te zijn. Toch blijft het apart dat men verschillen doorgaans moeilijk of alleen schoorvoetend kan accepteren. Waarom nu niet gewoon volop genieten van die prachtige diversiteit in de schepping, in het leven, en dus ook in de kerk?! Eenheid kan alleen ervaren worden wanneer er sprake is van diversiteit. Eenheid in eenvormigheid is zinloos. Het zal snel leiden tot onverschilligheid ten opzichte van de ander. Want bij eenvormigheid maakt ieder de ander overbodig. Om het eens heel extreem voor te stellen. Stel je nu eens voor dat een totale eenvormigheid mogelijk zou zijn. Wanneer ik iemand aanspreek, spreekt hij mij net daarvoor aan en zegt tegen mij precies wat ik tegen hem of haar had willen zeggen. Het ontmoedigt dan toch ten ene male om nog met iemand te spreken. Dan is de aardigheid er snel af, erger nog, we worden beslist allemaal erg eenzaam. Nee, diversiteit is een van de bouwstenen van Gods schepping en ook een besliste en constructieve voorwaarde voor het Koninkrijk van God en de christelijke gemeente. Probeer zo eens naar de verschillen te kijken. En lees ook Paulus erop na in 1Kor.12:1-11.

Zijn er nog rondreizende evangelisten?

Vanmorgen bezig geweest met de uitleg van Mat.10:40-42. Jezus vergelijkt zijn discipelen met rondreizende profeten. Hij noemt hen ook 'kleinen' die door de hulp van anderen in leven blijven. Het valt me op hoe weinig commentaren het woord 'rondreizend' gebruiken, terwijl dit toch onmiskenbaar aan de orde is. Is dat omdat we dit verschijnsel van rondreizende predikers niet meer kennen in ons land, dacht ik nog.
's Middags breng ik een Armeense vriend naar de hakkenbar van een vriend van hem. Ik wil hem voor de deur afzetten, maar de schoenmaker, die ook christen is, komt naar buiten, omhelst me innig en zegt: kom even mee, ik wil je aan vrienden van me voorstellen. Achter de winkel is een kamer zonder ramen. Daar zitten twee Armeniërs die een bijbelprogramma bekijken. Het blijken twee Armeense pastors te zijn die op doorreis zijn en in Nederland en Belgie samenkomsten hebben. De schoenmaker, die ook voorganger is en een tentenmakersbediening heeft, hopt heen en weer tussen het kamertje en zijn klanten in de winkel. Als zijn vrouw hoort dat ik voorganger ben, noemt ze me steevast alleen nog 'pastor'. Er zijn dit weekend samenkomsten belegd in Belgie en Straatsburg, zegt de schoenmaker stralend. Dan weer gauw door het gordijn heen naar de winkel. Er waren vorige maand weinig klanten i.v.m. de vakanties, en dus weinig verdienste. Maar God is goed, zegt hij, er kwamen afgelopen weekend 17 mensen tot bekering.
Nadat ik nog een kopie van mijn autosleutel van hem heb gekregen, zit ik weer in de auto naar huis om verder te werken aan het commentaar op Matt.10. Ik besef dat de Heer me die middag wel een bijzondere les aanschouwelijk onderwijs heeft gegeven over de teksten die ik vanmorgen bestudeerde.